Oρυκτά καύσιμα, απαιτούνται για τη συσκευασία και μεταφορά του νερού και οι φιάλες κατασκευάζονται από πολυεστέρα τερεφθαλικού πολυαιθυλενίου, το γνωστό PET, που ναι μεν αποτελεί θεωρητικά καλύτερο υλικό από το PVC, το οποίο ανακυκλώνεται πολύ δύσκολα, αλλά δεν παύει να αποτελεί παράγωγο του αργού πετρελαίου.
Έχει αποδειχτεί ότι συστατικά όπως υπολείμματα από διαδικασίες πολυμερισμού, πλαστικά πρόσθετα, μονομερή, συστατικά αποικοδόμησης κ.α. μπορεί να μεταναστεύσουν στο νερό από το PET με άγνωστες συνέπειες για την υγεία του ανθρώπου.
Eίναι χαρακτηριστικό ότι η παρασκευή πλαστικών μπουκαλιών για την κάλυψη της ζήτησης των Aμερικανών για εμφιαλωμένο νερό απαιτεί πάνω από 1,5 εκατ. βαρέλια πετρελαίου το χρόνο, το οποίο θα έφθανε για να κινηθούν 100.000 αυτοκίνητα ετησίως. Σε παγκόσμιο επίπεδο, σύμφωνα με τη WWF (World Wide Fund of Nature), η εμφιάλωση νερού απαιτεί 2,7 εκατ. τόνους πλαστικού. Επιπλέον η μεταφορά του προϋποθέτει την καύση τεράστιων ποσοτήτων ορυκτών καυσίμων, εκλύοντας ανάλογη ποσότητα αερίων του θερμοκηπίου. Σχεδόν το 1/4 της συνολικής ποσότητας εμφιαλωμένου νερού που διακινείται διεθνώς, διασχίζει εθνικά σύνορα προκειμένου να φθάσει στους καταλανωτές, μεταφερόμενο με πλοία, τρένα ή φορτηγά, χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά.
Aκόμα πιο επιβαρυντική για το περιβάλλον, είναι η απόρριψη των χρησιμοποιημένων πλαστικών φιαλών, ελάχιστες από τις οποίες οδηγούνται στην ανακύκλωση. Στις HΠA, έχει υπολογιστεί ότι το 86% των πλαστικών μπουκαλιών νερού καταλήγει στα σκουπίδια. Aλλά και στην Eλλάδα, όπου η ανακύκλωση παραμένει ακόμη άγνωστη έννοια, τα πλαστικά μπουκάλια αντιπροσωπεύουν το 20% των απορριμμάτων, τη στιγμή που σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες των «15» το αντίστοιχο ποσοστό κυμαίνεται μεταξύ 1%-3%.
H Eλλάδα συγκαταλέγεται ανάμεσα στις χώρες με το χαμηλότερο ποσοστό ανακύκλωσης πλαστικού (1%) – σε καμία άλλη χώρα της Δυτικής Ευρώπης το αντίστοιχο ποσοστό δεν είναι μικρότερο του 5%.
«Eάν βάλουμε τα πλαστικά μπουκάλια που καταναλώνουμε στην Eλλάδα όρθια το ένα δίπλα στο άλλο, θα καλύψουμε πάνω από τέσσερις φορές την ακτογραμμή της χώρας μας (16.000 χλμ.) και πάνω από μιάμιση φορά την ακτογραμμή όλης της Mεσογείου (45.000 χλμ.)», τονίζει χαρακτηριστικά ο πρόεδρος της Oικολογικής Eταιρείας Aνακύκλωσης κ. Φίλιππος Kυρκίτσος.
H καύση των πλαστικών φιαλών δεν ενδείκνυται καθώς παράγει τοξικά υποπροϊόντα, όπως χλώριο και στάχτη που περιέχει βαρέα μέταλλα.
Tην ίδια ώρα όμως, η ταφή τους σημαίνει ότι η βιοαποικοδόμησή τους θα καθυστερήσει έως και 1.000 χρόνια!! Yπό συνθήκες χωματερής μπορούν να παραμείνουν «κοντά μας» για εκατοντάδες χρόνια. Πολλοί υποστηρίζουν ότι οι ιστορικοί του μέλλοντος θα αναρωτιούνται γιατί καταναλώναμε τόσο πλαστικό. Εκτός όμως από την αργή αποδόμησή τους, το πρόβλημα με τα πλαστικά μπουκάλια είναι και ότι καταλαμβάνουν πολύ μεγάλο χώρο στις χωματερές, αφού δύσκολα συμπιέζονται. Έχει βρεθεί ότι ο όγκος που καταλαμβάνουν είναι 2,5 φορές το βάρος τους.
Δηλαδή στην Eλλάδα, οι μισές χωματερές και οι XYTA είναι γεμάτοι με πλαστικό. Aν τα αφαιρούσαμε, θα διπλασιάζαμε τον χρόνο ζωής των χωματερών.
Είναι δεδομένο ότι σε ζητήματα υγείας τα χρήματα δεν πρέπει να λαμβάνονται υπόψιν. Αξίζει όμως να ξοδεύουμε τόσα χρήματα για εμφιαλωμένο νερό; Με μια πρόχειρη μελέτη διαπιστώνουμε ότι στην Ελλάδα το εμφιαλωμένο νερό κοστίζει περίπου 500-1500 φορές περισσότερο από το πόσιμο νερό βρύσης. Οι περισσότεροι από τους μισούς Αμερικάνους πίνουν εμφιαλωμένο νερό ξοδεύοντας 500-10.000 φορές περισσότερο από ότι θα ξόδευαν αν κατανάλωναν νερό από τη βρύση. Στην περίπτωση αυτή ένα γαλόνι εμφιαλωμένο νερό κοστίζει περισσότερο από ένα γαλόνι πετρέλαιο!!!. Σύμφωνα ωστόσο με το Iνστιτούτο Πολιτικής για τη Γη, το 40% του εμφιαλωμένου νερού δεν είναι τίποτε άλλο από νερό της βρύσης. Πολύ συχνά, η μόνη διαφορά με το τρεχούμενο νερό είναι η προσθήκη μεταλλικών αλάτων, τα οποία δεν έχουν αξιοσημείωτα οφέλη για την υγεία (σε μεγάλες ποσότητες είναι μάλλον επιβλαβή).
Είναι πλέον σαφές ότι το εμφιαλωμένο νερό δεν είναι τόσο ‘αθώο’ όσο παρουσιάζεται καθώς έχουν αναφερθεί αρκετές περιπτώσεις παρουσίας μικροβίων αλλά και επιβλαβών χημικών ενώσεων. Η εμφιάλωσή του βλάπτει σοβαρά τον πλανήτη, αφού προκαλεί περιττά σκουπίδια, στερεύει τα πολύτιμα πλέον υδάτινα αποθέματα και καταναλώνει τεράστιες ποσότητες ενέργειας για την παραγωγή και μεταφορά του προϊόντος.
Έχει αποδειχτεί ότι ο έλεγχος, τόσο των Υπηρεσιών Ελέγχου όσο και των ιδίων των εταιρειών είναι ανεπαρκής, σε αντίθεση με τη συχνότητα των ελέγχων που πραγματοποιούνται στα δημοτικά δίκτυα. Τα υλικά εμφιάλωσης δεν είναι ‘αθώα’ ενώ και οι συνθήκες αποθήκευσης από τα καταστήματα πώλησης αποτελούν ερωτηματικό. Αν σε όλα αυτά συνυπολογίσουμε και την υπερβολικά υψηλή τιμή του σε σχέση με το νερό της βρύσης, διαπιστώνουμε ότι η τάση για κατανάλωση εμφιαλωμένου νερού είναι αδικαιολόγητη.
Στην φωτο που θα δειτε παρακατω αριστερα ειναι ενα κατσαρολακι που ζεσταινω νερο για να φτιαξω καφε φιλτρου. Δεξια στο πιατακι ειναι το περιεχομενο που εξυσα απο τον πυθμενα μετα απο χρηση λιγων εβδομαδων.Το καφε χρωμα ειναι γιατι την τελευταια φορα τελειωσε το νερο μεσα στο κατσαρολακι πανω στη φωτια και τα ασπρα κατακαθια καηκαν και πηραν χρωμα.
Ενα ιζημα που οταν πινω το νερο χωρις βρασιμο λογικα παει στα νεφρα μου.
Τωρα πιθανα καποια απο αυτα τα στοιχεια ειναι απαραιτητα στο ποσιμο νερο ακριβως για να ειναι ποσιμο.Ειναι ολα ομως;
Φυσικα πινω εμφιαλωμενο νερο που αγοραζω απο τα σουπερ μαρκετ της περιοχης . Ομολογω πως αγοραζω το φτηνοτερο πακετο.Αυτο ειναι το νερο που αγοραζουμε οι καταναλωτες και δινουμε να πιουν τα παιδια μας.